Stop running, we have time!

Stop running, we have time!

Dat was de uitspraak van Johanna, een week geleden. Ik heb natuurlijk nog altijd het Nederlandse temperament in mij zitten, en ook al was ik dit deels verleerd in Ghana, het is natuurlijk gewoon weer terug gekomen. Een week geleden liepen we in de stad, dit was nadat ik met de meiden naar de outdoor cinema was geweest, welke gratis was, wel een vage film maar gezellig anyway! Het was al vrij laat en ik wilde niet al te laat in bed liggen aangezien we de volgende dag een weekend weg zouden gaan. Na een toch wel gezellige avond moesten we dan toch echt wel eens de bus gaan pakken, op weg naar Victoria Park, op weg naar huis. Ik was ongeveer aan het rennen, aangezien ik altijd snel loop, want ik vind lopen en fietsen nou eenmaal een verspilling van tijd. Johanna die hier al een aantal maanden is, en ook de warmte intussen gewend is riep naar mij; ‘Stop running, we have time!!’ Daar moest ik toch wel even 3 keer over nadenken en pas een paar minuten later kwam het besef dat ik inderdaad geen haast had, het enige wat zou gebeuren was dat ik later in bed zou liggen dan gepland. Weer een goede eye opener om dit vast te houden en het los te laten.

Intussen moet ik even goed nadenken wat ik ook al weer allemaal heb beleefd en heb meegemaakt. Met de kids heb ik de routine goed te pakken, en de kids beginnen steeds meer aan me gewend te raken. Zo komen ze naar me toe huppelen als ik naar beneden kom en ook als papa en mama thuis zijn moet Marissa het soms doen, alhoewel dit nogal schaarse momenten zijn, maar dat geeft niet.

Vorige week stond de auto in de garage en konden we alleen wandelend naar buiten of een andere optie, de bus pakken. Ik had gehoord dat ze hier altijd erg van onder de indruk zijn en dus besloot ik met deze twee kleine hummeltjes met de bus naar de stad te gaan en daar een koekje te kopen. Van de voren heb ik duidelijke afspraken met ze gemaakt en in de bus hebben ze geen woord uitgesproken, alleen maar gekeken en nog meer gekeken, en dat terwijl de busrit naar de stad maar 10 minuten is . Het koekje van de supermarkt viel erg goed in de smaak en na een half uurtje stad was het dan ook weer tijd om de bus naar huis te pakken. De jongens de ochtend ‘van hun leven’ en het was een hele rustige ochtend voor mij.

Vorige week ben ik ook voor het eerst met de jongens naar Perth Zoo geweest, aangezien dit maar 5 minuten rijden is, de jongens er gratis in mogen mocht ik van Arnoud en Wenneke een Abonnement aanschaffen, zo kan ik elke week met ze naar de dierentuin. Toch was het een ietswat lastige ochtend. Ondanks dat ik goede afspraken met ze had gemaakt wilde Jerka rechtstreeks naar de Olifanten, maar onderweg was nog veel meer te zien. Ondanks meerdere malen vertellen was het voor hem moeilijk te begrijpen dat we echt wel naar de olifanten zouden gaan alleen eerst de andere diertjes zouden bekijken.

Vorige week woensdag ben ik met Johanna naar de botanische tuinen in de heuvels van Perth geweest. Ondanks dat het deze dag snik en snik heet was heb ik toch genoten. Drijfnat van het zweet stapten we terug de auto in.

Vorige week zondag ben ik met de meiden naar de stad geweest, (of eigenlijk doe ik dit zowat ieder weekend). Het is namelijk festival maand in Perth en er zijn veel gratis shows, en dingen te bezoeken. In Langley park was er een show met vuurwerk, het was een theatershow met daarin veel vuurwerk verwerkt, super mooi gedaan ondanks dat heel het theatergedeelte ietswat saai was.

En dan het weekend! Donderdag ochtend zijn we wezen inpakken voor ons weekendje weg, we zijn naar Margaret River geweest, een kleine 4 uurtjes rijden ten zuiden van Perth. Bepakt en bezakt, de auto helemaal vol geladen, want jawel we gingen kamperen, zijn we op weg gegaan. Rond een uurtje of 4 kwamen we aan op ons park waarna Arnoud en Wenneke de tent op hebben gezet en ik een poging heb gedaan om de jongens bezig te houden zodat ze niet in de weg zouden lopen, maar de tent was natuurlijk veel leuker om naar te kijken dan met het speelgoed te spelen wat was meegebracht. Ik had zelfs nog voorgesteld om een rondje met ze te gaan lopen, maar dit hoefde niet.

’s Avonds uit eten geweest bij een tent waar zij meestal komen als ze in deze buurt zijn. Ik voelde me alleen niet erg lekker en was behoorlijk moe, ik heb dus niet erg gezellig aan tafel gezeten, maar de fish en chips smaakte me erg goed. Toen de kids in bed lagen nog even een wijntje gedronken met Arnoud en Wenneke en daarna had ik een vrij goede eerste nacht. Ik zat namelijk te rekenen en ik denk dat ik al zo’n 8 jaar niet had gekampeerd! De niet luxe was ik natuurlijk wel gewend en ik heb dan ook weer genoten van de heerlijk smerige wc’s en douches op deze camping .

Vrijdag zijn we een stuk gaan rijden en heb ik de Karri trees mogen bewonderen, de op 2 na langste bomen ter wereld en zijn we bij de vuurtoren in Augusta geweest, het heet Cape Leeuwin, jawel een naam bedacht door de Nederlanders die deze omgeving als allereerste in kaart hebben gebracht. Super mooie omgeving, alleen super veel wind, en het was ook een stuk frisser dan in Perth.

Daarna waren de kids erg jengelig en waren erg moe, niet zo gek als je uit je dagelijkse routine bent, je niet je middagdutje kunt doen van 2 uur maar daar in tegen maar 3 kwartier in de auto slaapt. Na een lekkere lunch zijn we terug gereden naar Margaret River om boodschappen te doen en ben ik mijn telefoon verloren bij het uitstappen van de auto. Mijn rijbewijs, bankpas, ov chipkaart en Zoo kaart zaten er ook in. Maar dit alles kon mij niet veel schelen, ik wilde gewoon mijn telefoon terug, mijn contact met het thuisfront. Intussen waren Arnoud en Wenneke aan het discussiëren en de kids waren aan het gillen en schreeuwen, en dat was de druppel dat ik ook moest huilen. Ondanks de niet zo leuke situatie op dat moment waren ze super lief om terug te rijden naar de plekken waar we geweest waren om te zoeken naar mijn telefoon. Uiteindelijk bij onze laatste zoekplaats (ondertussen had ik de hoop al opgegeven) vond ik mijn telefoon terug! Iemand had heb afgeleverd bij de supermarkt waarvoor ik hem was verloren. Ik sprong letterlijk een gat in de lucht en van opluchting moest ik weer huilen. Ik voelde me net een klein kind, maar wat was ik blij en opgelucht dat ik hem terug had!!

Zaterdag zijn we naar de Animal Farm geweest, een grote kinderboerderij waar we een emmer met eten kregen om alle diertjes te voeren. Hier mocht je ook kuikentjes en baby cavia’s vasthouden . De kids vonden het soms eng, maar hebben zich voorbeeldig gedragen! Daarna zijn Wenneke en ik wijn wezen proeven, erg lekker .. dit was alleen niet van heel lange duur want de kids hielden het ondanks het speelgoed niet heel lang vol.

Nu, zondag, op tijd thuis gekomen, en meteen daarna nog even de stad in geweest met Jasmin en Axelle, even wat gedronken en vertelt over de vakantie.

Tot horens, ik gaat zo eten en lekker vroeg naar bed . De foto’s volgen later op FB! Nu ik zo mijn verhaal terug lees, ga ik kris kras door mekaar. Ik hoop dat het te volgen is, zal de vermoeidheid wel zijn.