M'n ogen uitgekeken..
Door: Marissa
Blijf op de hoogte en volg Marissa
21 September 2010 | Ghana, Accra
Dag lieve allemaal! Als eerste bedankt voor al jullie lieve berichtjes, dat doet me goed om dat allemaal te lezen, blijf dus sturen :D. Ik kan helaas niet iedereen een voor een beantwoorden, time is short maar ik heb ze allemaal gelezen!
Waar zijn we gebleven?
Vrijdagochtend vertrokken we met een priveauto ipv de bus naar Tamale. We vertrokken natuurlijk niet om 6 uur maar om half 8. Anderhalf uur te laat. De hele weg lang heb ik mn ogen uitgekeken, maar ook geprobeerd een beetje te slapen. Ik heb eigenlijk het hele land gezien. Mensen leven echt in huisjes van klei, het is zo bizar om te zien. En ik heb in heel mijn leven nog nooit zoveel vieze wc's bij elkaar gezien! Niet te geloven! Bepaalde stukken van de weg waren super slecht. Bij ons zou de weg worden afgezet, gaten hier en daar, woow. Uiteindelijk kwamen we om half 10 aan in Tamale. 14 uur gereden, iedereen was doodop. Toen dacht ik even lekker te kunnen douchen, maar nee. Daar was mijn eerste ervaring met een bucket shower, maar het is me gelukt! Ik heb zelfs mn haar gewassen, het was verfrissend.
Volgende morgen gingen we met zn 5en in totaal naar SYTO office in Tamale waar Razak, de manager van Syto office in Tamale ons stond op te wachten. Daar kregen we nog een korte orientatie en een hoop telefoonnummers. Later bleek dus dat de namen op mijn formulieren niet meer recent zijn. Salomey en Juliana werken niet meer in het weeshuis. Ipv hun werkt Joyce er nu. Zij kwam me ophalen en had de avond ervoor al zitten wachten op me omdat ze dacht dat ik werd afgezet in Yapei, daar was dus iets misgegaan met de communicatie. Ik kreeg een knuffel van haar. Ze zag dat ik zenuwachtig was. Met de tro tro vertrokken we naar Yapei. Toen ik uitstapte kon ik mijn ogen niet geloven. Ik was echt in 'groeten uit de rimboe' beland. Dat mensen zo leven, het is ongelofelijk.
Ik werd hartelijk begroet door de kinderen die al mijn tassen wilden dragen. Ik heb mijn eigen huisje! Ik woon naast het weeshuis. En Joyce woont naast mij. Joyce wist niet wat ze moest zeggen op alle spullen die ik had meegebracht. Ze vond het super! Mia, voor jou in het speciaal; Joyce vond jouw zelfgemaakte kleding het mooist!!! Dank je wel :). En mam, ze waren super blij met 48 onderbroeken!
Toen heb ik uitgepakt en ben ik even gaan bijkomen. Chiara bleek in Tamale te zitten en kwam pas maandagavond. Ik was dus het hele weekend alleen. 's Avonds begon de heimwee al een beetje toe te slaan, het begon bij het eten. We aten Tizet, als ik het goed schrijf, een plakkerig achtig deegiets wat ik gewoon niet door mn keel kreeg. Dat heb ik ook eerlijk gezegd en toen heeft Joyce Jam voor me gemaakt wat ik wel erg lekker vind. Ik ben mn stekker die ik hier nodig heb om alles op te laden, kwijtgeraakt in Accra, geen idee hoe dat kan maarjah. Ik had dus verwacht dat Chiara er zou zijn en dan ik die van haar wel kon lenen, Chiara was er alleen niet dus ik kon mijn mobiel niet opladen. Ik had mijn mobiel de hele dag uitgezet zodat ik mn batterij kon sparen om 'savonds naar huis te kunnen bellen. Dat wilde ik dus ook doen, maar toen had ik ineens geen beltegoed meer. Nou.. nog nooit heb ik mij zooo eenzaam gevoeld. Ik kon niemand bellen, niemand iets vertellen, ik wist me even geen raad.
De volgende dag gingen we naar de kerk, waar mijn heimwee gewoon weer verder ging. Na de kerkdienst van 3 uur lang, wel super mooi, maar super duper lang, heb ik beltegoed gekocht en Joyce had een trucje hoe ik het stopcontact kon gebruiken. Geweldig! Nu kon ik eindelijk mama bellen, wat was dat heerlijk. Daarna was ik weer opgeladen en kon ik er weer tegen aan.
Maandagavond kwamen David en Chiara, de opzetters van het project. Ik heb lang met Chiara zitten praten. Super dapper van haar dat ze 2 jaar geleden 4,5 maand hier helemaal alleen is geweest en dit project heeft opgezet. Het was fijn om met haar te kunnen praten en we hebben dan ook een fijne 4 dagen samen gehad.
Disndagachtend hebben we met zn 4en om de tafel gezeten en is me een hele hoop duidelijk geworden over het project en wat ik zoal allemaal ga doen. Deze week zijn de kinderen nog thuis, pas vanaf maandag gaan ze weer naar school en komt er voor mij ook meer structuur in. Nu ben ik de hele dag, van smorgens 7/8 uur tot 's avonds 7/8 uur met de kinderen en dat is soms best wel zwaar. Gelukkig kan ik zelf bepalen wanneer en hoelang is rust neem en wanneer ik naar bed toe ga.
Volgende week moeten Nienke en ik de kinderen 'morgens vroeg naar school brengen, dan wat huishoudelijke taken verrichten en hebben we vrije tijd. 'smiddags wat huiswerk les of iets educatiefs. Daarna is er tijd voor leuke dingen doen. In het weekend mogen we gewoon doen wat we willen, zolang we alles maar overleggen en we maar niet elk weekend de hort op zijn.
Alle kinderen, welgeteld nu 13 kinderen lopen inderdaad in kleding die echt niet meer kan, heerlijk dat ik kleding had meegenomen. Chiara, Joyce en ik hebben samen alle kleding verdeeld en alle kinderen het laten passen en gegeven. 'God bless you' is dan wat je te horen krijgt. Dan springen de tranen toch wel in je ogen.
We zijn samen naar Buipe geweest om naar het visproject te gaan. Er is in dit dorp een viswinkel die inkomsten levert voor het weeshuis, maar er was ingebroken dus er moest een nieuw slot op de winkel komen. We zijn het hele dorp doorgelopen en van het kastje naar de muur gestuurd om de juiste persoon te vinden die hier over ging. Uiteindelijk is alles gelukt voor zover dit kon. Meer dan je best kun je niet doen, Toch Chiara?
Donderdag had ik een off day en heb ik ook zowat de hele dag geslapen, volgens Chiara en Joyce was het oververmoeidheid.
Zaterdag hebben we Nienke opgehaald en zijn we de hele dag in Tamale geweest om nog wat dingen te kopen wat we nodig hadden.
Vanaf zaterdagavond ben ik erg verkouden geworden, en dus ook niet lekker. Vannacht heb ik beroerd geslapen en nog steeds voel ik me niet goed, gelukkig geen koorts. Ik hoop dat ik vannacht goed slaap met de medicijnen die ik bij de apotheek heb gekocht.
Nienke en ik hebben besloten om nieuwe uniformen te laten maken voor de kinderen voor naar school. Dat is iets wat ze heel hard nodig hebben. We zijn vandaag dan ook op stap geweest met David om stoffen uit te zoeken. In Yapei laten we alles maken. Iedereen is hier erg blij mee.
Ik heb al een hoop activiteiten gedaan met de kinderen. Zo vinden de Memory helemaal geweldig (tnx Mam!) eigenlijk ook het enige spel waar ze echt geconcentreed mee bezig zijn. Estafette, puzzels maken, tekenen, boekje voorlezen, verstoppertje en nog meer.
In Nederland heb ik alle kinderen meestal wel onder de duim, maar hier is dat erg moeilijk en dus ook erg frustrerend. Ze weten inmiddels dat ik niet van ruzie hou en ze weten ook heel goed dat ik niet sla. Joyce doet dit wel, dus Joyce hoeft dr mond maar open te doen en er gebeurt wat er moet gebeuren. Ik denk omdat ze weten dat ik dit niet zal doen is het dus moeilijker ze in de hand te houden. Dit is ook vermoeiend. Ondanks dat is het ook heel erg leuk en zijn er genoeg momenten dat ik geniet en ik ook hun zie genieten. Toch denk ik ook veel aan thuis, wat zal ik thuis meer gaan waarderen zeg, als ik denk aan mn eigen bed, mn eigen douche en al die lieve mensen om mij heen. Mama, je bent mn grootste steun, ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten hier. Ik hou van jou (L). Ik ben ook blij dat we zo vrij zijn, we mogen eigenlijk gaan en staan waar we willen. Dit is wel goed, want ik zou hier niet een week achter elkaar kunnen zitten. In Nederland verplaatsen we os zo makkelijk, de auto en de bus hier en daar naartoe. Nu ben ik constant in Yapei, dat kleine dorpje. Ik voel me ook een beetje opgesloten hoe fijn het dan ook kan zijn. Nu ben ik in Tamale en het weekend in Mole National park, een goed vooruitzicht.
Aankomend weekend gaan we dus met een grote groep vrijwilligers ook uit Accra naar Mole national park, waar we ook 2 nachten slapen. Ik kijk er naar uit, en hoop dat ik me snel beter voel.
Het is een heel gedoe om foto's te uploaden, ik ben al een hele tijd bezig. Het gaat nu helaas niet lukken, erg frustrerend want ik zou jullie zo graag een indruk willen geven van hoe het hier is. Wie weet lukt het in een ander internetcafe misschien volgende week. Ik ga mn best doen, maar beloof niets.
Ik hou van jullie!!
Liefs, Marissa
Waar zijn we gebleven?
Vrijdagochtend vertrokken we met een priveauto ipv de bus naar Tamale. We vertrokken natuurlijk niet om 6 uur maar om half 8. Anderhalf uur te laat. De hele weg lang heb ik mn ogen uitgekeken, maar ook geprobeerd een beetje te slapen. Ik heb eigenlijk het hele land gezien. Mensen leven echt in huisjes van klei, het is zo bizar om te zien. En ik heb in heel mijn leven nog nooit zoveel vieze wc's bij elkaar gezien! Niet te geloven! Bepaalde stukken van de weg waren super slecht. Bij ons zou de weg worden afgezet, gaten hier en daar, woow. Uiteindelijk kwamen we om half 10 aan in Tamale. 14 uur gereden, iedereen was doodop. Toen dacht ik even lekker te kunnen douchen, maar nee. Daar was mijn eerste ervaring met een bucket shower, maar het is me gelukt! Ik heb zelfs mn haar gewassen, het was verfrissend.
Volgende morgen gingen we met zn 5en in totaal naar SYTO office in Tamale waar Razak, de manager van Syto office in Tamale ons stond op te wachten. Daar kregen we nog een korte orientatie en een hoop telefoonnummers. Later bleek dus dat de namen op mijn formulieren niet meer recent zijn. Salomey en Juliana werken niet meer in het weeshuis. Ipv hun werkt Joyce er nu. Zij kwam me ophalen en had de avond ervoor al zitten wachten op me omdat ze dacht dat ik werd afgezet in Yapei, daar was dus iets misgegaan met de communicatie. Ik kreeg een knuffel van haar. Ze zag dat ik zenuwachtig was. Met de tro tro vertrokken we naar Yapei. Toen ik uitstapte kon ik mijn ogen niet geloven. Ik was echt in 'groeten uit de rimboe' beland. Dat mensen zo leven, het is ongelofelijk.
Ik werd hartelijk begroet door de kinderen die al mijn tassen wilden dragen. Ik heb mijn eigen huisje! Ik woon naast het weeshuis. En Joyce woont naast mij. Joyce wist niet wat ze moest zeggen op alle spullen die ik had meegebracht. Ze vond het super! Mia, voor jou in het speciaal; Joyce vond jouw zelfgemaakte kleding het mooist!!! Dank je wel :). En mam, ze waren super blij met 48 onderbroeken!
Toen heb ik uitgepakt en ben ik even gaan bijkomen. Chiara bleek in Tamale te zitten en kwam pas maandagavond. Ik was dus het hele weekend alleen. 's Avonds begon de heimwee al een beetje toe te slaan, het begon bij het eten. We aten Tizet, als ik het goed schrijf, een plakkerig achtig deegiets wat ik gewoon niet door mn keel kreeg. Dat heb ik ook eerlijk gezegd en toen heeft Joyce Jam voor me gemaakt wat ik wel erg lekker vind. Ik ben mn stekker die ik hier nodig heb om alles op te laden, kwijtgeraakt in Accra, geen idee hoe dat kan maarjah. Ik had dus verwacht dat Chiara er zou zijn en dan ik die van haar wel kon lenen, Chiara was er alleen niet dus ik kon mijn mobiel niet opladen. Ik had mijn mobiel de hele dag uitgezet zodat ik mn batterij kon sparen om 'savonds naar huis te kunnen bellen. Dat wilde ik dus ook doen, maar toen had ik ineens geen beltegoed meer. Nou.. nog nooit heb ik mij zooo eenzaam gevoeld. Ik kon niemand bellen, niemand iets vertellen, ik wist me even geen raad.
De volgende dag gingen we naar de kerk, waar mijn heimwee gewoon weer verder ging. Na de kerkdienst van 3 uur lang, wel super mooi, maar super duper lang, heb ik beltegoed gekocht en Joyce had een trucje hoe ik het stopcontact kon gebruiken. Geweldig! Nu kon ik eindelijk mama bellen, wat was dat heerlijk. Daarna was ik weer opgeladen en kon ik er weer tegen aan.
Maandagavond kwamen David en Chiara, de opzetters van het project. Ik heb lang met Chiara zitten praten. Super dapper van haar dat ze 2 jaar geleden 4,5 maand hier helemaal alleen is geweest en dit project heeft opgezet. Het was fijn om met haar te kunnen praten en we hebben dan ook een fijne 4 dagen samen gehad.
Disndagachtend hebben we met zn 4en om de tafel gezeten en is me een hele hoop duidelijk geworden over het project en wat ik zoal allemaal ga doen. Deze week zijn de kinderen nog thuis, pas vanaf maandag gaan ze weer naar school en komt er voor mij ook meer structuur in. Nu ben ik de hele dag, van smorgens 7/8 uur tot 's avonds 7/8 uur met de kinderen en dat is soms best wel zwaar. Gelukkig kan ik zelf bepalen wanneer en hoelang is rust neem en wanneer ik naar bed toe ga.
Volgende week moeten Nienke en ik de kinderen 'morgens vroeg naar school brengen, dan wat huishoudelijke taken verrichten en hebben we vrije tijd. 'smiddags wat huiswerk les of iets educatiefs. Daarna is er tijd voor leuke dingen doen. In het weekend mogen we gewoon doen wat we willen, zolang we alles maar overleggen en we maar niet elk weekend de hort op zijn.
Alle kinderen, welgeteld nu 13 kinderen lopen inderdaad in kleding die echt niet meer kan, heerlijk dat ik kleding had meegenomen. Chiara, Joyce en ik hebben samen alle kleding verdeeld en alle kinderen het laten passen en gegeven. 'God bless you' is dan wat je te horen krijgt. Dan springen de tranen toch wel in je ogen.
We zijn samen naar Buipe geweest om naar het visproject te gaan. Er is in dit dorp een viswinkel die inkomsten levert voor het weeshuis, maar er was ingebroken dus er moest een nieuw slot op de winkel komen. We zijn het hele dorp doorgelopen en van het kastje naar de muur gestuurd om de juiste persoon te vinden die hier over ging. Uiteindelijk is alles gelukt voor zover dit kon. Meer dan je best kun je niet doen, Toch Chiara?
Donderdag had ik een off day en heb ik ook zowat de hele dag geslapen, volgens Chiara en Joyce was het oververmoeidheid.
Zaterdag hebben we Nienke opgehaald en zijn we de hele dag in Tamale geweest om nog wat dingen te kopen wat we nodig hadden.
Vanaf zaterdagavond ben ik erg verkouden geworden, en dus ook niet lekker. Vannacht heb ik beroerd geslapen en nog steeds voel ik me niet goed, gelukkig geen koorts. Ik hoop dat ik vannacht goed slaap met de medicijnen die ik bij de apotheek heb gekocht.
Nienke en ik hebben besloten om nieuwe uniformen te laten maken voor de kinderen voor naar school. Dat is iets wat ze heel hard nodig hebben. We zijn vandaag dan ook op stap geweest met David om stoffen uit te zoeken. In Yapei laten we alles maken. Iedereen is hier erg blij mee.
Ik heb al een hoop activiteiten gedaan met de kinderen. Zo vinden de Memory helemaal geweldig (tnx Mam!) eigenlijk ook het enige spel waar ze echt geconcentreed mee bezig zijn. Estafette, puzzels maken, tekenen, boekje voorlezen, verstoppertje en nog meer.
In Nederland heb ik alle kinderen meestal wel onder de duim, maar hier is dat erg moeilijk en dus ook erg frustrerend. Ze weten inmiddels dat ik niet van ruzie hou en ze weten ook heel goed dat ik niet sla. Joyce doet dit wel, dus Joyce hoeft dr mond maar open te doen en er gebeurt wat er moet gebeuren. Ik denk omdat ze weten dat ik dit niet zal doen is het dus moeilijker ze in de hand te houden. Dit is ook vermoeiend. Ondanks dat is het ook heel erg leuk en zijn er genoeg momenten dat ik geniet en ik ook hun zie genieten. Toch denk ik ook veel aan thuis, wat zal ik thuis meer gaan waarderen zeg, als ik denk aan mn eigen bed, mn eigen douche en al die lieve mensen om mij heen. Mama, je bent mn grootste steun, ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten hier. Ik hou van jou (L). Ik ben ook blij dat we zo vrij zijn, we mogen eigenlijk gaan en staan waar we willen. Dit is wel goed, want ik zou hier niet een week achter elkaar kunnen zitten. In Nederland verplaatsen we os zo makkelijk, de auto en de bus hier en daar naartoe. Nu ben ik constant in Yapei, dat kleine dorpje. Ik voel me ook een beetje opgesloten hoe fijn het dan ook kan zijn. Nu ben ik in Tamale en het weekend in Mole National park, een goed vooruitzicht.
Aankomend weekend gaan we dus met een grote groep vrijwilligers ook uit Accra naar Mole national park, waar we ook 2 nachten slapen. Ik kijk er naar uit, en hoop dat ik me snel beter voel.
Het is een heel gedoe om foto's te uploaden, ik ben al een hele tijd bezig. Het gaat nu helaas niet lukken, erg frustrerend want ik zou jullie zo graag een indruk willen geven van hoe het hier is. Wie weet lukt het in een ander internetcafe misschien volgende week. Ik ga mn best doen, maar beloof niets.
Ik hou van jullie!!
Liefs, Marissa
-
21 September 2010 - 15:13
Mia:
Lieve Maris,wat een ontroerend verhaal,ik denk vaak aan je,het houdt me bezig hoe het daar gaat in Ghana,met jou en de kinderen.Fijn dat de kleertjes goed ontvangen zijn,ik heb inmiddels nog 2 shorts gemaakt,zal wel kijken hoe het daar komt.Je maakt veel mee,daar kan je je van te voren moeilijk op voor bereiden he...Je komt 10 keer sterker terug!Dikke knuf!Mia. -
21 September 2010 - 15:48
Marissa Verheij:
Hoi Mia! Mn verhaal was nog niet af, nu wel je was erg snel haha. bedankt voor je berichtjes!
kusjes Maris -
21 September 2010 - 16:17
Evelien:
He Ris,
Wat heb je alles mooi beschreven!We kletsen lekker door de telefoon en ik vind het heerlijk om je verhalen te horen en lezen. Blijf alles opsnuiven en daardoor je hart verwarmen. Wij zijn er voor jouw, nu maar ook wanneer je weer terug bent. En voor je het weet staat die tijd weer voor de deur. Probeer te blijven genieten en nederland beetje bij beetje los te laten. Dit is nu, voor deze tijd jouw leven. En je weet dat dit ook weer veranderen gaat dus als je kan geef je er aan over. En wat ik lees beleef je zo ontzettend veel. Ik hou van je mijn dapper Maris!
Dikke knuf mamûh. -
21 September 2010 - 22:12
Ezra:
Ik kan niet meer zeggen dan dat ik super trots op je ben. Ik hou van je en ik begin je stiekem wel een beetje te missen:(..
Liefs en hele dikke kus, ook van piepsel! -
22 September 2010 - 08:49
Manon- Activity Int.:
Hoi Marissa!
Jeetje zeg, wat heftig allemaal!! Kan me goed voorstellen je moeite had om te wennen, je bent echt in een hele andere wereld.. Wel in een wereld waar ze je hulp goed kunnen gebruiken! Heel veel succes Marissa!!
Groetjes,
Manon
Activity International -
22 September 2010 - 09:35
Marije En Wesley:
Hey Marissa! Was effe benieuwd of je al weer een berichtje had geschreven en jawel, nieuws uit Ghana. Wat een lang en mooi verhaal. Die tegenstrijdigheid is inderdaad moeilijk en verwarrend. Gelukkig brengt een oprechte lach een goed gevoel. Daar doe je het toch voor!! En wat fijn dat al die kinderen blij waren met kleren en spelletjes. Oh en onderbroeken... toch altijd prettig om te hebben ;-) haha. Geniet ervan, ondanks de vlagen van heimwee. De tijd vliegt voorbij en voordat je het weet ben je weer thuis en heb je msischien wel heimwee naar Ghana. Een wereldervaring rijker!! Liefs en een dikke knuffel Marije en Wesley xxxx -
22 September 2010 - 11:25
Kyra:
Heb je site gevonden en tussen mn favo's gezet, hoor! Wat een verhalen, zeg. Dat is even andere koek dan een KDV in NL... knap hoor, wat je daar allemaal doet en nog gaat doen. Ik blijf je volgen :-) -
22 September 2010 - 12:06
Laura:
Lieve Marissa,
Tjonge wat blijf ik het knap vinden dat je dit allemaal kan hoor! Als ik zo lees hoe arm het allemaal is daar! Vond het wel echt een verrassing dat je me belde hoor vorige week, hihi! Leuk om iets van je te horen!
Wat mooi dat je die kinderen daar zo blij maakt met de kleren die je mee hebt genomen, echt zo dankbaar als je zoiets voor die kinderen kan betekenen! Moest erg lachen over je verhaal, dat je in NL nooit zo moeite hebt met de kinderen, dat ze wel aardig naar je luisteren, maar daar in Ghana is het wel andere koek dus.... Praten ze nou gewoon engels die kinderen of hoe communiceer je met hun dan? Je zal nu wel blij zijn dat je naar het nation park gaat, weer even weg van de klei huisjes! Nou.. nog heel veel plezier en hopelijk voel je je al beter!
Dikke knuffel en kus Laura -
23 September 2010 - 19:12
Koekie:
Hee Ris,
Wat goed om te lezen dat je het leuk hebt daar! Als de tijd daar net zo hard gaat als hier, ben je binnen no-time weer thuis!
Ik zou zeggen geniet nog even zo lang het kan, en hou vol!! :-) -
25 September 2010 - 15:21
Didy:
Lieve Marissa,
Wat een verhalen, wat moet het toch allemaal indrukwekkend voor je zijn. Ik vind je superdapper en na zo'n cultuurshock toch maar doorgaan. Geweldig. Lieve Marissa, ik wens je alle kracht en hou je taai. Ik denk veel aan je en stuur je dan in gedachte heleboel warmte.
Dikke knuffel Didy -
25 September 2010 - 15:59
Tara Chunkerhooofddd:
haaaaaaaaaai lief vriendinnetje van me!
wat kan jij goed verhalen schrijven! ik type altijd gewoon in praatvorm haha!
fijn om te horen hoe het met je gaat ik ga je binnekort ff BELLUUUUHH!
Want heb weer wat te VERTELLLUUUUHH!
Ik mis je toch wel bestwel beetje erg hoor hiero!
you don't know what you miss untill its gone!
realiseer me nu echt nog meer dat je echt me beste vriendinnetje bent!
haha me moeder met dr turbo bericht:P
ik kijk uit naar je volgende verslag!
ben benieuwd hoe je het hebt gehad in Mole National park!
dikke knuffel kus lebber
Chunkkk!
p.s. hahahahah! -
26 September 2010 - 17:53
Monica:
Marisss!!! Ik ga geen lang verhaal typen want je zal wel 1000 berichtjes te lezen hebben, maar HELEMAAL SUPER!! Ben zo onwijs trots op je en het klinkt als een onwijs mooie ervaring! dikke zoen en een knuffel!! -
09 Oktober 2010 - 16:09
Martin Verheij:
Hi Marissa,
Heb helaas een paar weken niet op m'n e-mail kunnen kijken,computer was gecrasched, heb nu een andere, en lees dat je nu tot 12 Nov.blijft, ga zelf volgens m'n planning van 26 Oct.tot 3 Nov.,Nog iets afspreken?
We gaan ook nog naar Kumasi.
Tot horens
Gr.Martin.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
